Mijn Huwelijk Verjaardag
Twee dagen geleden was ik heel erg blij, die dag was het verjaardag van mijn huwelijk. Onze tweede verjaardag. Ik trouwde mijn mooie, lieve, Voila op dezelfde datum twee jaren geleden. We trouwden op 19 februari 2004.
Ik droog toen een jas met en zwarte hut, ik voelde me zo zelf vertouwen. Veel mensen zeiden dat ik ziet als Soekarno uit. Het regende hard op die dag. "Dat betekent dat jij een goede toekomst zou hebben", zei mijn oma. "Amin", antwoorde ik.
Mijn schoon vader zei "Lukman, ik trouw jij met mijn dochter, Voila Paramita Rahayu, met de goude ring als de mahar", en ik beantwoord, "Ik accepteerd het trouwen van Voila Paramita Rahayu, met de goude ring als de mahar". Nou.. eigenlijk was ik een beetje schreeuwen toen ik dat zei, zo dat veel mensen lachen, "hoe komt je schreeuw tegen jou schoon vader.." zeiden de mensen. Maar ik schielde me niet, de belangrijkste ding is dat het deel al klaar is. Want dat deel maakte me zo zo zenuwen, zo zenuwachtig.
Dat was twee jaar geleden. Dat gebeurde in Depok, maar nu, ben ik alleen hier in India, eigenlijk ben ik so verdrietig, ik ben zo ver weg van de mensen die ik heel heel houd van. Maar wat te doen?
Ik ben hier voor onze toekomst, hoopelijk dat ik een gelukkige leven zou hebben.
Mijn lieve schaatje, mijn lieve dochtertje, Papa zo zo van jullie houden. Ik hoop dat we straks zullen ontmoeten. Ik houd van jullie...
Ik droog toen een jas met en zwarte hut, ik voelde me zo zelf vertouwen. Veel mensen zeiden dat ik ziet als Soekarno uit. Het regende hard op die dag. "Dat betekent dat jij een goede toekomst zou hebben", zei mijn oma. "Amin", antwoorde ik.
Mijn schoon vader zei "Lukman, ik trouw jij met mijn dochter, Voila Paramita Rahayu, met de goude ring als de mahar", en ik beantwoord, "Ik accepteerd het trouwen van Voila Paramita Rahayu, met de goude ring als de mahar". Nou.. eigenlijk was ik een beetje schreeuwen toen ik dat zei, zo dat veel mensen lachen, "hoe komt je schreeuw tegen jou schoon vader.." zeiden de mensen. Maar ik schielde me niet, de belangrijkste ding is dat het deel al klaar is. Want dat deel maakte me zo zo zenuwen, zo zenuwachtig.
Dat was twee jaar geleden. Dat gebeurde in Depok, maar nu, ben ik alleen hier in India, eigenlijk ben ik so verdrietig, ik ben zo ver weg van de mensen die ik heel heel houd van. Maar wat te doen?
Ik ben hier voor onze toekomst, hoopelijk dat ik een gelukkige leven zou hebben.
Mijn lieve schaatje, mijn lieve dochtertje, Papa zo zo van jullie houden. Ik hoop dat we straks zullen ontmoeten. Ik houd van jullie...
Labels: Daily Life
0 Comments:
Post a Comment
<< Home